In een plaats genaamd “El Pandero” speelt een mooi verhaal over opoffering gevoelens en trots.
Het is het verhaal van “El Pandero”:
De Pandero was een gemeenschap van dagloners , wiens werk afhankelijk was van de goedheid van de landeigenaren, “de señoritos”, zoals ze in de Andalusische volksmond genoemd werden.
Het belangrijkste voor hen was om te overleven want er was niet veel te eten en je moest hard werken om het vertrouwen van de Señoritos te winnen.
Zij kregen een gering dagloon en soms wat eten als ze iets over haden.
Op deze “finca” staan nog de resten van een hut uit die periode.
De vier muren laten de bouwconstructie uit die tijd zien en tonen tevens het lijden en de armoede uit het verleden van Joseph Adrian Marquez Ortega en zijn vrouw Dolores Gomez.
Zij konden dit kleine onderkomen met veel strijd en overgave bouwen om hun kinderen te beschermen tegen de kou en de ellende.
De “finca” bestond uit 3 gedeeltes voor hun kinderen Jan, Rafael, Josefa en wat ervan overbleef, bleef eigendom van Juan Marquez Gomez.
